Terapia tańcem - Choreoterapia

Taniec nabrał wielkiego znaczenia w lecznictwie. Nie jest to zjawisko nowe, gdyż leczenie tańcem znane było już u naszych przodków. Tańczyli oni wokół chorego, by z jego ciała wypędzić złego demona (tańce św. Wita).

Dziś trudno uwierzyć w siłę tańca odstraszającą dżumę czy ukąszenie pająka tarantuli, ale z całą pewnością docenia się wartość tańca w lecznictwie. Stwierdzono, że jego pozytywne oddziaływanie przyspiesza okres rekonwalescencji.

Metoda leczenia tańcem nazwana została choreoterapią, czyli leczenie tańcem (choreios – taneczny, choros-taniec, terapia-leczenie).

Jedna z definicji choreoterapii mówi, że jest to: psychoterapeutyczne wykorzystanie ruchu jako procesu, który zwiększa fizyczną i psychiczną integrację człowieka.

Po raz pierwszy taniec dla rozładowania emocji wśród psychicznie chorych dzieci w Waszyngtonie wprowadziła nauczycielka tańca Marian Chace (ok. 1920r). Od tego czasu terapia tańcem rozprzestrzeniała się, gdyż doceniono ogromną jej wartość dla osób mających trudności emocjonalne. W 1966 roku powstaje w Stanach Zjednoczonych Amerykańskie Stowarzyszenie Terapii Tańcem (American Dance Therapy Association).

W Polsce choreoterapię rozwinęła Z.Aleszko, a obecnie zajmują się nią między innymi w:

  • Polskim Instytucie Psychoterapii Tańcem i Ruchem w Warszawie (Instytut DMT - Dance Movement Therapy)
  • Polskim Stowarzyszeniu Choreoterapii w Poznaniu.

Terapia tańcem zalecana jest m.in. dla chorych:

  • z zaburzeniami emocjonalnymi,
  • z dolegliwościami fizycznymi,
  • wymagających długotrwałej rehabilitacji,
  • z trwałym kalectwem,
  • z zespołem Downa,
  • z chorobą Alzheimera i Parkinsona.
  • na depresję, nerwicę, schizofrenię oraz zaburzenia odżywiania.